ท่านแม่ทัพอย่าชิงชังข้านักเลย

 "อดทนหน่อยนะ หลิงเอ๋อร์..."

เสียงปลอบโยนที่แสนอบอุ่นกล่าวขึ้นและเต็มไปด้วยความเห็นใจเมื่อเห็นร่างเล็กของผู้เป็นฮูหยินของสกุลกำลังมองขึ้นไปยังชั้นสองของจวนซึ่งไม่นานมานี้สามีของนางเพิ่งจะพาสตรีงดงามนางหนึ่งเข้าห้องไป

เฉินมู่เหวินส่ายหน้าอย่างหน่ายเหนื่อยใจ พลางพาร่างอันอ่อนล้าด้วยความชราในวัยแปดสิบปีไปนั่งบนตั่งไม้

"หลานข้าอายุยี่สิบเจ็ดเข้าไปแล้ว ทั้งยังเป็นถึงแม่ทัพ ต้องให้ข้าชี้แนะสั่งสอนอีกหรือว่าสิ่งใดสมควรไม่สมควร แต่งงานมีภรรยาแล้ว แทนที่จะรับผิดชอบภรรยาตนเอง กลับทำตนเป็นบุรุษเจ้าสำราญไร้พันธะ เฮ้อ!"

ร่างชราสบถพลางตำหนิตนเองว่าคิดผิดถนัดที่ให้หลานชายหนึ่งเดียวของสกุลแต่งงานเพื่อหวังว่าจะมีทายาทมาให้ชื่นชม หากแต่เฉินเหว่ยหลงหลานรักที่เป็นถึงแม่ทัพมากด้วยเกียรติและยศ กลับใช้ชีวิตนอกสนามรบไม่ต่างอะไรกับคราวที่ไม่ได้แต่งงาน ลำบากจูเป่าหลิงต้องมาช้ำอกช้ำใจที่มีสามีมากรักไร้ความเมตตาเห็นใจให้เช่นนี้

"ท่านแม่ทัพหาใช่บุรุษไร้ความรับผิดชอบ ท่านแค่ไม่มีใจให้หลาน"

เป่าหลิงกล่าวพลางก้มหน้า หลบซ่อนความเจ็บปวดใจเอาไว้

นางรู้ดี... ท่าทีเย็นชาของสามีที่มอบให้นางนั้นมาจากการที่นางหาใช่สตรีงดงามที่เขาอยากเลือกมาเป็นภรรยา เพียงแต่เขาจำเป็นต้องแต่งงานกับนางเพราะประสงค์ของท่านปู่ นางเองแต่งงานกับเขาเพราะประสงค์ของบิดาที่มองว่าท่านแม่ทัพคู่พระทัยของฮ่องเต้ผู้นี้หากนางได้เขาเป็นสามีนั้นนับว่าเป็นวาสนา

แต่เมื่อได้อยู่ด้วยกัน วาสนานั้นดูจะเป็นเวรกรรมเสียมากกว่า!

นางไม่เคยได้รับการยกย่อง ไม่เคยได้รับการปกป้องดูแลเอาใจใส่อันใดจากสามีเลย แต่งงานได้เพียงวันเดียว สามีก็คว้าบุตรสาวเสนาบดีที่มีฐานะและมีความงดงามกว่านางมาพลอดรักกันถึงในจวน

"ท่านแม่ทัพกล่าวกับหลานในคืนวันแต่งงานว่าผู้ที่จะได้มาอยู่ในฐานะภรรยาของท่าน ควรจะเป็นบุตรสาวเสนาบดีใหญ่สักผู้ที่เหมาะสม หาใช่หลานที่เป็นเพียงบุตรสาวขุนนางผู้ต่ำต้อย ตระกูลก็หาได้ยิ่งใหญ่มากอำนาจ ทั้งหลานยังมีความงามเพียงน้อยนิดแค่พอดูได้ หาได้เลิศเลอ หลานไม่มีอันใดเหมาะสมคู่ควร"

หาใช่การกล่าวฟ้อง แต่คือการชี้แจงเหตุผลว่าเหตุใดท่านปู่จึงมองไม่เห็นความเป็นสามีภรรยากันในตัวของนางและหลานของท่าน มันหาได้เกิดจากความพึงพอใจนั่นเอง

"ข้ารู้ว่าเจ้ากำลังทุกข์ใจ แต่ข้าไม่อยากให้มีการหย่าเกิดขึ้น งานแต่งงานของเจ้ากับหลานข้าคืองานมงคลสมรสพระราชทาน หลิงเอ๋อร์ ทั้งเจ้ากับหลานข้าแต่งงานกันเพิ่งจะได้สองเดือน หากหย่าตอนนี้จะมีแต่ข้อครหา ชื่อเสียงสกุลข้าจะเสียหมด"

เป่าหลิงก้มหน้าสะอื้น รู้ดีว่าสกุลเฉินนั้นหวงชื่อเสียงที่สั่งสมมามากเพียงใด และท่านปู่ก็เคยวอนขอนางแล้วว่าให้อดทน อย่าได้มีการหย่าขาดต่อกัน

"ข้าเลือกเจ้ามาให้หลานข้า เพราะจิตใจและกิริยาที่ดีของเจ้า ตระกูลจูอบรมสั่งสอนเจ้ามาดี ทั้งบิดาของเจ้า แม้เป็นเพียงขุนนาง แต่ก็ถวายการรับใช้ฝ่าบาทด้วยความภักดี ดีกว่าพวกเสนาบดีที่เอาแต่เลียแข้งเลียขาแสวงหาแต่ยศศักดิ์ แต่เรื่องหน้าที่กลับไม่ได้เรื่อง! อดทนหน่อยหนา หลิงเอ๋อร์"

มู่เหวินปลอบโยน เขานึกไปถึงบิดาของนางแล้วประทับใจ เสนาบดีอาวุโสอย่างเขาที่อยู่มาถึงวัยชราและปลดละวางหน้าที่มองออกว่าตระกูลจูนั้นภักดีต่อราชวงศ์และแผ่นดินนี้ซึ่งเป็นอุดมการณ์เดียวกับสกุลเฉิน เขาจึงอยากได้จูเป่าหลิงผู้นี้มาเคียงข้างเฉินเหว่ยหลงหลานชาย

...สตรีนางนั้นกลับไปแล้ว เป่าหลิงมองนางเดินผ่านไปอย่างช้ำใจอยู่ลึกๆ ก่อนจะกลับเข้าไปในห้องพบว่าสามีเพิ่งจะออกจากห้องอาบน้ำ

นางจดจ้องผู้ที่แต่งงานด้วยกันมาได้เพียงสองเดือนและปฏิเสธไม่ได้เลยว่าเขาน่าพึงพอใจมากไม่ว่าจะรูปร่าง สกุล และหน้าที่อันทรงเกียรติ สตรีล้วนแต่หลงใหลใคร่อยากได้มาเป็นสามี

หากแต่นางกลับได้รับในสิ่งที่สตรีปรารถนาแล้ว กลับไม่รู้สึกถึงความสุขเลยแม้แต่น้อย

"ต้องการอย่างไร"

เสียงห้วนเอ่ยถามพร้อมกับการเดินเข้ามาใกล้จนชิดกายนาง

"ท่านหมายความว่าอย่างไร"

"คืนนี้เจ้าต้องการอย่างไร หนักเบา เร่าร้อนหรืออ่อนโยน"

ใบหน้าดุดันกล่าวนิ่งๆราวกับเป็นเรื่องสามัญ ผู้ถูกถามถึงกับถอนหายใจ เขาช่างหมกมุ่นในเรื่องนี้เสียเหลือเกิน

"หากข้าตอบว่าไม่ต้องการ และท่านเองคงจะไม่ต้องการข้าเช่นกัน สตรีนางนั้นคงจะให้ความสุขแก่ท่านไปมากพอแล้ว

"ใช่!'

เขาสวนคำทันที

"แต่ข้าต้องทำหน้าที่เพื่อที่เจ้าจะได้มีบุตรให้กับข้า ท่านปู่เองจะได้สมหวัง!"

"ข้ามีค่าเพียงแค่การมีบุตรให้ท่านหรือ"

"ไม่น่าถาม เจ้ารู้คำตอบอยู่แก่ใจ!"

กล่าวจบมือหนาก็รวบแขนอีกฝ่ายและผลักลงบนเตียงนอนที่ยับย่นและมีคราบคาวรักของเขากับสตรีอื่น เป่าหลิงน้ำตานองหน้าอย่างชอกช้ำ นางอยากได้ความรัก ความอ่อนโยนเช่นที่ภรรยาควรได้รับจากสามี หากแต่ไม่มีเลย....มีเพียงการทำร้ายจิตใจไม่จบไม่สิ้น

แม่ทัพเหว่ยหลงฉีกทิ้งชุดยาวราคาแพงของภรรยาก่อนจะซุกใบหน้าลงบนซอกคอขาว สัมผัสแบบขอไปทีก่อนจะจับท่อนลำที่แข็งขึงจดจ่อไปยังถ้ำรักที่ฝีดเคืองและจ้วงแทงเข้าไป

"อ๊ะ!!!"

เป่าหลิงแหงนหน้าทรมานที่เบื้องล่างถูกรุกล้ำเข้ามาโดยที้ไม่ได้พรั้งพร้อม ความเจ็บถูกกลั่นกรองออกมาเป็นน้ำตา นางควรจะชินตั้งแต่ตอนเข้าหอ แต่มันก็เจ็บเหลือเกิน ราวกับท่อนลำขอสามีคือกระบี่ที่แทงสวนเข้ามาให้นางขาดใจตาย

นางหาได้งดงามน่าพึงพอใจ หน้าตาพอดูได้ไม่นับว่าขี้ริ้วขี้เหร่ ตระกูลจูของนางก็ตระกูลขุนนางระดับกลางๆ แม่ทัพอย่างเขาคู่ควรกับคุณหนูสกุลใหญ่หรือองค์หญิงเชื้อพระวงศ์ แต่เขาต้องมาแต่งงานกับนางเพราะประสงค์ของท่านปู่!

"อือ..."

นางคือสตรีเดียวที่เขาไม่จูบ ไม่จับ และลัดขั้นตอนสู่การสอดใส่ ตัวเขาไม่มีปัญหา เพราะท่อนลำนั้นหนักแน่นถึกทน แต่ของนางช่างฝีดเคืองเหลือเกิน ไร้น้ำหวานมาหล่อเลี้ยง เขาจึงจับทรวงอกของนางบีบขย้ำให้ส่วนล่างพอจะขับน้ำออกมาชโลมได้เพื่อที่เขาจะได้จบกิจรัก

"อื้อ...."

ผ้าห่มถูกกำจนยับย่นตามความปวดร้าวทรมาน เป่าหลิงจดจ้องสามีที่เป็นราวปีศาจร้าย

กับนางที่เป็นภรรยาเขากระทำชำเราราวกับนางโลม แต่กับสตรีที่หาใช่ภรรยา บางครั้งบางครานางยังได้ยินเสียงเสพสมร่วมสุขราวกับพากันขึ้นสวรรค์

เจ็บ...เหลือเกิน เจ็บทั้งกายทั้งใจ!